Çankaya’da koyunlar ne olacak?

Lütfen yanlış anlaşılma olmasın! Ben gerçek, dört ayaklı koyunlardan sözediyorum… Başkentin en gözde ilçesi Çankaya’da kurbanlık koyun yetiştirilen Yakupabdal Mahallesi’nde gezerken, çağdaş kentleşme açısından nasıl büyük açmazlar içinde olduğumuzu düşündüm. Bütün “başarı”sını rant üzerine kuran yerel yönetimler, modern kentleşmenin adeta canına okuyor…

Sevgili okurum, bugün dikkatlerinizi başkent Ankara’da Çankaya ilçesine bağlı, yaklaşık 13 bin nüfusu olan Yakupabdal Mahallesi’ne çekmek istiyorum. Muradım, birileri belki başkentin burnunun dibindeki Yakupabdal için harekete geçer de memleketimdeki binlerce Yakupabdal’ın önüne yeni bir yol açılır.

Önce Yakupabdal’a, bakalım.

Yakupabdal, Ankara’nın en eski köylerinden birisi ve rivayete göre Yakup Abdal adı burada yaşayan bir dervişten geliyor.

Muhtar Satılmış Kıvrak’ın verdiği bilgiye göre, burası, Ankara Büyükşehir Belediyesi sınırlarına katılıncaya kadar, tarım ve hayvancılıkla geçinen bir yermiş. Elmadağ yolu üzerindeki Yakupabdal’da buğday ve arpa ekilir, hayvan beslenirmiş. Şimdilerde mahallede tarım ve hayvancılıkla geçinen aile sayısı yaklaşık 60’a düşmüş. İçlerinde bin dönümden fazla araziye sahip olanlar var.  Mahallede yaklaşık 4 bin koyun, bin 500 civarında da sığır besleniyor.

Tahmin edileceği gibi insanların büyük bölümü işçi, memur vs. Anadolu’nun değişik illerinden gelen insanların yaşadığı bu semt bir işçi mahallesi görünümünde. İnsanlar genelde gecekondu, kaçakyapı görünümlü, tek kat, bahçeli evler yapmışlar. Bir ilköğretim okulu, bir de lise var. Ama anlaşılan öğrencilerin büyük bölümü kent merkezinde okuyor ve sabahları nüfusun önemli bir bölümü mahalleden otobüs ve minibüslerle kente dağılıyor.

Örneğin bir memur baba, çocuğunu her sabah mahalledeki okula değil, Kızılay’da çalıştığı işyerine yakın bir okula götürüp getiriyor.

Çankaya ve Büyükşehir Belediyeleri aslında bölgeye vasat da olsa asfalt bir yol yapmış. Su, elektrikleri var. Doğal olarak da oldukça havadar, serin bir yer.

Ancak sadece bu kadar…

Başkentin burnunun dibindeki bu semtin bir kilometre yakınına İKEA’nın da bulunduğu dev bir AVM kurulmuş.

Civardaki “hazine arazileri”nde -eski köy meraları- TOKİ mahalleleri oluşmuş.

Ama bölgede hala bir imar planı yok….

Belediyeler vatandaşa tarım hayvanla uğraşmayın diyor, ama arazilerin ne olacağı konusunda tam bir belirsizlik var.

Doğrusu halk da zaten tarla ekmek, hayvan beklemekten çok memnun değiller.

Şimdilerde bir imar tartışmasıdır gidiyor.

Bölgenin, bırakın 1/1000 ölçekli uygulama imar planını, 1/5000 ölçekli imar planı bile yok.

Tartışma, kat yükseklikleri üzerine….

Belediye “zemin artı 2 kat verelim” demiş… Ama mahalledeki beklenti “en az 8-10 kat”!

“Madem çevrede 15-20 katlı TOKİ binaları var, mahallede de olsun” deniyor.

Tabi konu rant…

Örneğin 200 metrekare arsa üzerinde tek katlı bir evi olan vatandaş, evini bu haliyle ancak 40-50 bin liraya satabiliyor.

Oysa istenen kat yükseklikleri verilirse, her biri 150-200 bin lira eden iki daire alma şansı var…

Kargaşa mahalleyi yaşanmaz hale getiriyor… Örneğin, Kızılay’da dükkanları bulunan Ali Yılmaz, “dubleks”, bahçeli güzel bir ev yapmış. Ama şimdilerde evine giderken hiç mutlu değil. Zira, bitişik arsanın sahibi, buraya bir ahır yapmış ve Ali bey, bahçesindeki barbekünün başında akşamları işten çıktıktan sonra nefis Yakupabdal havası yerine hayvan pisliği koklamak zorunda kalmaktan rahatsız…

Düşünüyorum da, memleketin her yeri artık Yakupabdal’larla dolu…

Özellikle yeni Büyükşehir yasası ile tarım ve hayvancılık yapılan yerlerde insanların önüne konulan tek seçenek var: Bırak tarımı, hayvanı, git kendine iş bul…

Tarlan için de iyi bir müteahhit ara, kat karşılığı vermek için!

Tarladan bahçeden geçen ahali, domates biber almak için mahalleyi terk edip merkeze gelmek zorunda. Çünkü burada pazar yeri bile yok.

Tabi et de öyle… Peki ana cadde üzerinde sağlı sollu ağıllardaki koyunlar ne için?

Sadece kurbanda satılıyorlarmış!