Medya nereden nereye (4 ve son bölüm)

 'KÖŞE' OLMAK - 'YAZAR' OLMAK !…

Gazetecilikte 'Köşe yazarı' olmak, eskiden bir olaydı, uzun yıllar muhabirlik yapmanız gerekirdi. 'Köşe'de tarafsız yorumlar yapabilmek çok üst, kalifiye bir işti, saygındı. Köşe yazarlarına biz üstat gözüyle bakardık, zira onlar bizim yaptığımız muhabirlik işinin ustalarıydı.

Ama şimdi köşe yazarı olmak için muhabirlik yapmaya, hatta gazeteci bile olmaya gerek yoktu! 

Herkes bir köşede yazıyordu işte ve gazetenin başındaki yöneticiler, patronlar çok hoşlandılar bu işten… 

Adam kakara kikiri, yediğini içtiğini yazar, rakip takıma iki de laf çaktın mı, sosyetenin gündemindesin!  

Köşe yazarı deyince benim aklıma, sazı eline almış bir aşık, bir ozan gelirdi.  

Oysa şimdi saz, aşık olmayanın eline tutuşturulmuştu; adam tezeneyi tele dokundurup ruhumuza mı seslenecek, yoksa sazın gövdesine kafa, yumruk mu atacak bir türlü karar veremiyordu!... 
Topluma söyleyecek sözü olmayanın gazetedeki köşede yazacak neyi olabilirdi ki?

Kuşkusuz bu meslekte uzun süre emek veren ve bileğinin hakkıyla yazmaya devam eden dostlar başımın üstünde. Onlar da olmasa zaten herhalde gazeteleri kimse okumaz!

'KÖŞE MUHABİRLİĞİ'! 

Yeni yetme “köşe yazarlığı” baltanın en büyüğünü haberciliğe indirdi! 

Artık haber olması gereken şeyler “köşe”deydi. 

Köşelerde, olaylar tamamen sübjektif, yönlendirilmiş, yoruma dayalı, haberde olması gereken objektif, nesnel hassasiyetler yok sayılarak, tek taraflı verilmeye başlandı. 

Bu, haber kaynaklarının da işine geldi. 

Şirketler, kurumlar, belediyeler bu yeni yetme “köşe yazarları”nı yere göğe sığdıramaz oldu. 
Basın davetlerinde köşe yazarları başköşelere kurulmaya başladılar. 

Çünkü sorgulamıyor, bütün yeteneklerini methiye düzmekte harcıyorlardı. 

Valla adamlar “yazar” olmadan “köşe” olup çıkmaya başladılar... 

Belediyelerin bazı köşe yazarlarına düzenli para ödediği iddiaları bu camiada çoktan beri sır değil.

Ünlü köşe yazarı olmak için “methiye” ve “yağlama” dallarını beğenmeyenler için “sövme”, “bel altı çalışma” dalları da açıldı!  

Şaka değil, sırf muhalif siyasi partilere, gruplara, rakip şirketlere, rakip takıma, rakip belediyeye, rakip adaya, rakip vekile belden altı çalışmaları sayesinde köşe yazan, “ünlü gazeteci” olanları bile görebildik! 
Hani "Tetikçi" denir ya, haller bu minvalde.

YENİ DÖNEMİN KURUMLARI

2001 ile 2009 arasında artık bu yeni dönem kendi kurumlarını yaratmaya başlamıştı. 

Örneğin, kamu ve özel kuruluşlardaki “Basın ve Halkla İlişkiler Müdürlüğü” artık gazetelere “bilgi” vermek, “açıklama” yapmak yerine doğrudan “haber” yazıp servis etmeye başladılar.

Gazete ve televizyonlar muhabir sayısını azaltmaya başladı.

Nasıl olsa pek çok yerden “haber” geliyordu ve gazetede iş “redaksiyon”a kalıyordu!

Bir de baktım ki, pek çok meslektaşım artık haber peşinde, olaylarda görünmüyor. 
“Redaktör”, “Editör” olmuş, “içeride”… 

Haber ya ajanslardan ya da sayısı hızla artan “PR-Public Relation” adı şirketlerden geliyor.
“Ajans” dediğim de hani öyle Reuters, AFP, AP gibi haber ajansı falan değil. 

Artık piyasada her şirket bir “ajans”la çalışıyor ve bu “ajans” hem reklâm, organizasyon, tanıtım işi yapıyor; hem de şirketler kendi haberlerini bu ajanslar eliyle gazetelere servis ediyorlar.  

“Halkla ilişkiler uzmanı”ndan sonra “basın danışmanlığı” da çağ atladı ve iş yaptıkları kurumlarla ilgili haberleri, bilgi-açıklama yapma, haberi gazetecilerin yazmasına yardımcı olmak yerine; artık doğrudan kendileri yazıp hazır haber olarak göndermeye başladılar. 

Daha kurumun, kişinin adını yazmadan, öznenin önüne bir sürü övgü ifadesi yerleştirilmeye başlandı… 

Ya, haberi ben kendim yazmak istemiyorum kardeşim!
O işi muhabire bırak sen!

Bir yöneticiyle röportaj yapmak, görüşmek istedin mi, yol bu danışmandan geçiyor. 
Bu danışmanların bir kısmı basından ayrılıp gittiği için, tanıdık; atlamak istemiyorsun, kırmak istemiyorsun, dostlukların var, nereden baksan sıkıntılı bir durum…  

BAŞKENT ANKARA’DA GAZETECİLİK HALLERİ…

2009-2016 arası Ankara’daydım ve başkentte gazetecilik ile ilgili birkaç noktayı paylaşmak istiyorum

Ankara’da fiilen gazetecilik yapmadım, Fransızca, İngilizce bir şeyler araştırmaya çalıştım.

Ama, zaten çalışmak istesem de iş bulmam çok zormuş. 

Baktım ki, Ankara’da tanıdığım, bizim kuşaktan, okuldan, ajanstan her kim varsa, büyük bölümü bir şekilde medya dışına savrulmuş.

Şanslı olanlar benim gibi emekli olabilmişlerdi. 

Mesleki duyarlılığı olan kim varsa, gazetelerden, televizyonlardan uzaklaştırılmıştı.

Tanıdıklarla haberleşmeye başladıkça, hatırı sayılır bir “emekliler grubu” oluşturduk. 8-10 kişilik bir saz ekibimiz (!) oldu yani. 
Her fırsatta bir yerlerde buluşup sohbet ettik. Kimi zaman mesleği, kimi zaman memleketi "düzelttik”!

Ankara’da gazetecilerin en büyük uğrak yeri TBMM’dir. Bizim de sıkça gittiğimiz yerlerden birisi meclis oldu. Mecliste gazeteciler, ücretini ödeyerek, yemek yiyebiliyor. Fiyatları çok uygun olduğu için gayet cazipti. 
Aslında meclisin kütüphanesini mesken edinmeyi takmıştım kafaya; ama her seferinde kulisler, muhabbet, grup toplantıları vs. daha çekici geldi, fırsat bulamadım.

Meclisteki gazetecilikle ilgili gözlemim şu: 

Elbette TBMM gazetecilik açısından çok değerli bir yer. 
Yani memlekette olup bitenleri en kapsamlı anlayabileceğin yer orası. Bütün yasalar orada, geçmişte yaşanan her şeyin belgesi orada –ki, araştırmacı için çok büyük bir hazinedir-. 

Yasaların nasıl çıktığını görüyorsun, siyasi partilerin ve de siyasetin aslında nasıl bir şey olduğunu, memleketin nasıl yönetildiğini gözlerinle görüyorsun işte o salonlarda!

Örneğin ben Türkiye’nin sanıldığı gibi TBMM tarafından, (bunu siyasi partiler diye de okuyabilirsiniz) yönetilmediğini düşünmeye başladım. 
Dahası, yasaları bile öyle vekiller hazırlamıyor! Vekilleri daha çok “evet/hayır” deme pozisyonlarında görüyorsunuz; yasaları hazırlarken fikir tartışması falan görmüyorsunuz. En azından ben tanık olmadım.

Yasa tasarı ve teklifleri liderin kendi çantasında veya görevlendirdiği birisinin çantasında gelir. 
Vekile sadece evet/hayır demek düşer.  
Partiler malum “lider partisi”… Sıkıysa itiraz et... 

Fikirlerini özgürce açıklamak mı istiyorsun: tek şartımız var, onaylamak! Liderin baştan onaylaması lazım. O da kafasına yatan birşey bile olsa "sakalı kaptırma", inisiyatifi kaybetme kaygısıyla bundan imtina eder... 

Vekiller kişisel olarak yasama faaliyetinde devre dışı olduğu için de örneğin, teklif muhalefet partisinden gelmişse, feriştahı olsa kabul edilmez. 

Hani “Tamam partilerimiz farklı ama işte meclisteyiz, parti ayrımı yapmadan en uygun yasaları çıkarmaya bakalım, şu şu konularda ortak davranabiliriz, uzlaşabiliriz” falan durumu yok.

Dikkatler yasanın içeriği değil, liderden gelecek işaretlerde. 

Uzaktan kumandalı sanırsın....

Bakarsın Genel Kurul’da yasa görüşülüyor, içeride 10 vekil ya var ya yoktur; ama sıra oylamaya gelince birden içeri akın ederler. 

Kabul edenler/etmeyenler?...

Çok ilginç, vekiller salonda olmadıkları halde ne oy vereceklerini biliyor, içeri girer girmez ellerini ona göre kaldırıyorlar!

Tabi bu da bütün muhalefet partilerinde, ifade edilmeyen bir yılgınlık yaratmış. 

Madem parmak sayısıyla hep kaybediyoruz, hazırladığımız bütün kanunlar reddediliyor, o zaman niye teklif hazırlıyoruz?

Niye konuşuyoruz, niye fikir söylüyoruz, niye zaman kaybediyoruz,
veee, “Niye bu meclisteyiz!” 
Yakınmalar bu noktalara kadar uzanıyor…

Anlayacağınız büyük hayallerle meclise giden vekillerin çoğu hayal kırıklığı içinde. 
Bu noktada size bir anekdotu aktarayım.
Orta ve üzeri yaşlar hatırlayacaktır, Ali Osman Sönmez Bursa'nın en büyük sanayicilerinden, BTSO'nun değişmez başkanı vs.  idi. Tuttu bir partiden aday oldu ve milletvekili seçildi. Ama rahatça seçildiği, rahatı yerinde gözüktüğü  halde yüzünde bir memnuniyetsizlik hissediyorduk. 
Bir gün meraklı sorularımız üzerine koltuğunda öne doğru eğilip bize "Yav çocuklar, ben de bu meclisi bir halt sanıyordum!" deyiverdi. 
İş yapmak, sorun çözmek, sonuç almak üzerine kurulu yaşam pratiği orada iflas etmiş, hayal kırıklığına uğramıştı. Oradakiler "Eline mikrofonu alıp car car konuşmaktan" başka yeteneği olmayan insanlardı! 
İktidar partili vekiller, en azından seçmenlerine iş takibinde yardımcı olabiliyor, kalkıp Ankara’ya kadar giden seçmeninin işini yapabiliyor, işsizine iş bulabiliyor.

Muhalefet partili vekillerin böyle şansları da yok.

Mecliste her gazete, siyasi meşrebine göre partilere, liderlere ve gruplara bir rezerv koymuş. Ona göre izliyor.

Bütün iş birkaç deneyimli gazetecinin yaptıkları etrafında dönüyor. Meclis koridorlarında, parti, lider ayırmadan koşuşturanlar onlar. 

Ne varsa bizim kuşakta var diyorum. İçlerinde çok sevdiğim, gazetecilik okulundan sınıf arkadaşlarım vardı. 

Haberler onlardan çıkıyor, siyasilerle birebir kontakları var. 

Sınıftan değil, ama meslekten tanıdığım isimler de var. 

Ya, bunlar belki de bizim doğru dürüst, tarafsız gazeteci kuşağının son temsilcileri gibi, inanın… 
Gençler başka düşlerin peşinde. 

Yeni kuşak gazeteciler sadece bir açıklama varsa onu alır, merkezlerine geçerler, o kadar.

Bir de örneğin, “Ak Parti Muhabiri/uzmanı”, “CHP Muhabiri/uzmanı” gibi durumlar var. 

Evet, bu yol gazeteciye, daha fazla “uzmanlık”, bir partide olanları daha çabuk, doğru öğrenme fırsatı veriyor. 
Ancak ilginç bir şekilde o partiyle de bir “angaje” durum ortaya çıkıyor ve bu da bana çok sağlıklı gelmedi. 

Mecliste her gazetenin, televizyonun bir bürosu var. 
Özellikle her Salı, “Grup Toplantısı” günlerinde meclisin bahçesi canlı yayın araçları ile dolar.

Salı günleri “Grup Toplantısı” adı altında partilerin kapalı miting günüdür! Sadece lider konuşur, salonu hınca hınç dolduran kalabalık, sloganlarla inletir meclisi… 

Koltuğunu izleyiciye verip bu “mitingi” ayakta izleyen vekiller görebilirsiniz.  Liderler coşar, kendini miting alanında sanırsın. Meclis TV bunları canlı verir. 

Yayında arıza saatleri, muhalefetin grup toplantısı saatlerine denk gelir!

BURSA MEDYASINDA DEĞİŞİM

2016 başında Ankara'dan yeniden döndüğümde Bursa medyası hiç de 6 sene önceki medya değildi. 

Haber peşinde buluştuğumuz meslektaşların neredeyse hiçbirini tanıyamaz haldeydim. Bir basın toplantısında, açılışta, 20 gazeteci varsa, tanıdığım en fazla 3-4 kişi çıkıyor. Oysa 6 sene önce işe yeni başlamış bir iki kişi dışında hepsini tanırdım, selam sabah vardı. 

Davetlerde, yemeklerde tanıdık yüzler biraz daha artıyor, galiba buraya daha çok orta yaştakiler geliyor.  

Ama değişen sadece yüzler olmamış, Bursa’da habercilik anlamında pek çok şey değişmiş. 

Dikkat ettim basın toplantılarında pek soru soran yok! 

Sanki herkes haber kaynakları ile “aman beni yanlış anlar, eleştiriyorum sanır” havasında.

Bir gün, bir STK başkanı ile röportaja gitmiştim. Beklerden, sehpanın üstündeki gazete yığını dikkatimi çekti. Hepsi de Bursa’da yayımlanan gazeteler. Çoğu haftalık. İçlerinde adını internetten gördüklerim vardı, ama çoğu sanal olarak da görmediğim, adını duymadığım gazetelerdi.

Merakla teke teker karıştırmaya başladım.

Baktım ki, tanımadığım bir sürü insan köşe yazarlığı yapıyor… Bu kadar çok sayıda köşe yazarının olması neye dalalettir bilmem. 

Gazete sahibi olarak yazıyor, uzman sıfatıyla yazıyor… 

Hani 30 yılı aşkın süredir bu meslekte olan, haber peşinde koşan birisiyim.  Ama ben bunların hiç birisini görmemişim. 

Tabi internet haber siteleri hayli çoğalmış. 
Aslında 2017 yılına girerken Bursa’daki gazete, televizyon, haber ajansı, haber sitesi vs. olarak medya kuruluşlarının listesini birisi hazırlasa, inanın çok yararlı olur diye düşünüyorum.

Ama bunları düşünürken, bir yandan da meraklı meraklı gazetelerin sayfasını çeviriyorum.

Şunu fark ettim: O gün o masada okuduğum gazetelerin tamamındaki haberler son bir hafta içinde çalıştığım gazeteye internetten mail olarak gelen şeylerdi. Belediyelerden, STK’lardan, şirketlerden, partilerden vs. gelen fotoğraf ve “haber”lerdi sayfaları dolduran. 

“Haber” benim mail adresime nasıl gelmişse, işte karşımdaki sayfalarda da aynı şekilde duruyordu!

Gazeteler arasındaki fark, sadece köşe yazarları, mizanpajı ve reklâmlardı. 
Bunun dışında sanki hepsi tektip giyinmişti!

Kişisel olarak hep bardağın dolu tarafını esas almaya çalışan birisi olmaya çalıştım; zira negatif ve karamsarlıkla ileriye atılacak tek bir adım dahi olamaz, diye inanırım. 

Elbette bu “değişim” içinde çok umut verici şeyler de var. 
Örneğin şimdi gerek fotoğraf gerek ses kayıt cihazları çok daha gelişmiş durumda. İnternet ile pek çok bilgiye ulaşma kolay. Eskisi gibi kalın telefon rehberlerine gerek yok. Tıkladın mı, hepsi elinin altında. Galiba şimdi en büyük telefon rehberleri, cep telefonunda…

Eskisi gibi santrale değil, doğrudan adama ulaşıyorsun! 

Küçük bilgisayarını yanına alıp anlık yayın, canlı yayın yapma, hızlı haber üretme olanakları var. 

Örneğin bir meslektaşı elindeki cep telefonu sağa sola çevirerek konuşurken fark edip, “hayırdır” deyince, internet sitesinde canlı yayın yaptığını öğrenmiştim.

Facebook, Twitter, haber, fotoğraf paylaşımı, haberleşme, gündemi takip etme vs. açılarından harika fırsatlar sunuyor.

Ama haberlerin  “hazır” gelmesi bir tür bağımlılık yaratmış, deneyimli muhabir çalıştırma neredeyse kalmamış.  

Sadece bunlarla kalsa iyi...
Haber üretimi hızla muhabirin, gazetecinin işi olmaktan uzaklaşıyor. 
Haberin “hazır” gelmesi yetmezmiş gibi, örneğin röportajda da çoğu zaman “Siz soruları gönderim, biz cevapları yazıp röportajı hazır verelim”, “Siz röportajın konusunu verin, biz hazırlarız” manzarası ile karşı karşıya kalıyoruz.

Özellikle genç kuşakta haberi, röportajı yazdıktan sonra, “onay” için röportaj yaptığı kişiye, haber yazdığı şirkete, kuruma gönderenlere rastlıyorum.

Adam “istemiyorum” derse, yayınlanmıyor!

Kişi ve kurumlarla “iyi geçinme” isteği, habercilik heyecanı ve reflekslerini iyice köreltmeye başlamış gibi.

DEVLET BÜYÜKLERİNİ İZLEMEK…

Birkaç hafta önce bir bakanın Bursa’ya geleceğini duydum. Bazı firma ziyaretleri olacakmış. Tabi, eski reflekslerle hemen valiliği aradım. Valilikten sayın bakanın programını öğreneceğim, ona göre takip edebildiğim bölümlerine katılacağım.

Aaaa yok! 
Valilik santralındaki görevli yoruldu vallahi... Nereye bağlasa ‘bilmiyoruz’ diyor, ‘filanca ile görüşün’ diyor, başından salıyor.  

Neyse sonunda anladım durumu...

Eskiden bakan, başbakan gibi devlet büyükleri Bursa’ya geldiğinde Valilik il sınırları içindeki bütün programını yapar, gazetecilerin takip edebilmesi için bir basın aracı tahsis ederdi; izlemek için aracı olmayan muhabirler o basın aracına biner,  gün boyu takip yapar, görür, sorar, soruşturur, haberini yazardı. 

Oysa şimdi “varılan mutabakat üzerine” artık bakanların ziyareti ile ilgili bütün programı iktidar partisinin il başkanlığı yapıyor, valilik de “ayrıca program yapmıyor”muş!

Vay be… Nereden nereye...

Daha 10-15 sene önce valilik bakanın, başbakanın programını kimselere vermez, kendisi yapardı. 
Valilik “devlet” olarak, iktidar partisi bile olsa siyasi partiler ile arasına bir mesafe koyar, onu korurdu. 
Akşama kadar bakan ile birlikte dolaşan, açılış, temel atma gibi törenlere katılan vali, iş bakanın parti ziyaretine gelince, gruptan ayrılır,sıvışıverir,  siyasi etkinliklere katılmazdı.

Oysa şimdi bütün programı, hatta basın duyurusunu da iktidar partisinin il başkanlığı yapıyormuş. 
Basın ile ilişkileri de tabi tamamen parti düzenliyor.

O gün o bakanı kim takip etti, ne yazılacak diye merakla bekledim; maalesef bakanın temaslarının büyük bölümü hiç izlenmemişti. 

Tahminim yine gazetecilerin haber yapmasına yardımcı olmak yerine, bazı “danışman”lara yazdırılan suya tirit bir “haber”, basına servis edildi.

SONUÇ?

Genç meslektaşım, sevgili Rabia Deniz arayıp da, “Dursun abi, bizim basının durumu sürekli kötüye gidiyor. Niye hep kaybediyoruz, nerede yanlış yapıyoruz” deyip, düşündüklerimi yazmamı isteyince, gazeteci olma, gerçeğin peşinde koşma heyecanını koruyan genç dostlarla, kendi yaşanmışlıklarımdan süzülen görüşlerimi paylaşmak istedim.

Benim özetim şu: Gazete ve televizyonların, hatta çok bağımsız, özgür görünen internet sitelerinin giderek ticari kuruluşlar haline gelmesi ve gazeteciliğin güç kaybetmesi demokrasimizin geldiği yerle ilgili bir durum. 

Ve de iktidarın beğenmediği gazeteciyi hapse tıkıp, muhalif basın kuruluşlarına kilit vurması aslında sadece o gazeteci veya gazetenin değil,  demokrasinin güç kaybı.

Yani yaşananları sadece gazetecilerin hataları, bireysel/kurumsal taktik yanlışları ile açıklamanın doğru olmayacağını düşünüyorum.

Basın özgürlüğü, “dördüncü kuvvet” denen şey, aslında toplumdaki güç dengelerini yansıtır.  
Demokrasi, kimine göre “orta sınıfın etkinliği”, kimisine göre de halkın ülke yönetiminde etkin söz sahibi olması; kendisini yönetecekleri özgürce seçmesi, istediğinde değiştirebilmesidir. Bana göre halkın, çalışıp üreten kesimlerin hakkını hukukunu korumak için dayanışması, gerektiğinde güç sahiplerinin gözünün üstünü morartabilmesidir, haddini bildirebilmesidir... 
Buna örnek Avrupa’dır… 

Ülkede gerçek demokrasi (ve de özgür basın) demek, iktidarın, diğer toplum kesimlerinin hak ve hukukuna saygı göstermesi (Bu, biraz da onları ezmeye çalışırsa, başına geleceklerden korkarak cesaret edememesi, tırsması) anlamına gelir.

Gelir dağılımı bozulmuşsa, “orta direk” sürekli kan kaybediyor, çalışanlar yarınından emin olamıyorsa;  işsizlik herkesin kâbusu olmuşsa, can güvenliği sürekli tehdit altındaysa ve de ülkeyi yönetenler, bu yaraları onarma, adaleti, barışı sağlama yerine ‘güvenlik’ adı altında sürekli sırtını polise, jandarmaya dayanıp; eleştiren, itiraz eden, tepki gösterenlere karşı gaza, TOMA’ya yatırım yapıp, mahkemeleri, cezaevlerini tahkim noktasındaysa… Elbette gerçeği de kimsenin yazıp çizmesine izin vermeyecektir!  

Evet, kaybediyoruz. 

Ama sadece meslek ahlakı ile ekmek parası arasında seçime zorlanan biz gazeteciler kaybetmiyoruz. .
Çalışanlar ve halk kesimi, esnaf, yerli üreticiler, toptan kaybediyoruz. 

Peki kim kazanıyor? 
Kazananlar sadece uluslararası finans kurumları ve onlarla iş tutanlar. 
Her krizin arkasından bir hamle ileri giden, zenginleşen, gücünü artıranlar sadece onlar. 
Bunu anlamak için çevrenize bir bakın, bugün en büyük şirketler, fabrikalar yabancıların kontrolünde. Borsa, bankalar, sigorta şirketleri büyük ölçüde yabancıların… 

Her krizde sadece onlara gün doğuyor. 

Dolayısıyla da bu noktadan çıkış, “demokrasi mücadelesi” ile olacak.
Masadaki pastayı daha adil paylaşmak... 
En kilit nokta “kaybedenlerin” artık bunu fark etmesi.

Sadece fakir fukara değil, tuzu kuru takım da kaybediyor. 
Zira yeni paradigma kendi zenginlerini yaratıyor. 
Zenginlerin eski kuruntularından kurtulma zamanı. 

Yani bir gazeteci içeri tıkılınca; yabancı şirketin rekabetine dayanamayıp iflas eden şirket sahibi, sendika isteyince işten çıkarılan işçi, özel okullarda ucuz ve güvencesiz çalışmaya tav olması için yıllarca ataması yapılmayan öğretmen, kendi kooperatifini, birliğini kuramadığı için tüccarın insafına kalan çiftçi, yabancı şirketler para kazanacak diye doğası tahrip edilen köylü, sapır sapır dökülen esnaf bir kenarda oturup “Tüh tüh gene attılar bir kasteciyi kodese lan..” diye seyrederse, ya da “Anaarşi be bu kastecilee... Yatsın içerde deyyus dinsizlee” demeye devam ettikçe, bu sahneleri görmeye, hep beraber kaybetmeye devam edeceğiz.  

Sonuçta siyasi görüşü, inancı, etnik kökeni, maddi durumu ne olursa olsun, hep birlikte kaybediyoruz!
Kaybederken kimsenin gözünün yaşına bakılmıyor, hep aynı saftayız...

Tabi bu tezgâhı kuranlar işi çok profesyonel götürüyor. Vatandaşı Türk-Kürt, Alevi-Sünni, sağcı-solcu, şu partili, bu partili; laik-şeriatçı; yok kadınlar erkekler, yok başörtüsü takanlar takmayanlar, olmadı Beşiktaşçılar Galatasaraycılar diye durmadan mayoz mitoz bölünme ile birbirine fişekliyorlar. 

En büyük suç aletleri de maalesef medya… 
Medyanın sanki asıl görevi bu.

Akla gelmedik suni karşıtlıklar çıkarmanın tek bir hedefi var; “kaybeden”lerin birbirine güvenmemesi, hatta birbirini düşman bellemesi!

Halbuki, en basit gerçek şu: Tarihte bütün demokrasiler, halkın birbirini boğazlaması ile değil; tam tersine, el ele verip, kendilerine dünyayı dar eden bir avuç çıkarcıya, tirana haddini bildirmesi ile kurulmuş. Ülkelerin kalkınması, refahı da birlik beraberlikten, dayanışmadan, el ele çalışmadan geçmiş. 

Şair Can Yücel ne demişti?

 “Ülke bölünsün istiyorum/ Yandaş, yalaka ve yavşaklar bir tarafa/Onurlu, şerefli, üreten emekçi insanlar bir tarafa…” 

Yoksa muktedirlerin hepimizin burnunu sürttükten; “her koyunu kendi bacağından astıktan” sonra,  “Aldınız mı ulan dersinizi şimdi” deyip, “Hadi şimdi kuzu kuzu yazmaya başlayın” işareti ile, izin verdikleri kadar gazetecilik yapmayı bekleyeceğiz!

5 Aralık 2016, Bursa.